Van de bouw naar de zorg
Je moet het maar durven. Na 25 jaar in de bouw, je baan opzeggen en de overstap maken naar de compleet andere wereld van de zorg. Terug naar school, financiële onzekerheid, uit de comfort zone. “Ik heb mezelf een hele dikke schop onder de kont gegeven”, zegt Rients van Dijk over zijn switch, “en ik heb nog geen dag spijt gehad. Er is een wereld voor me opengegaan.”
“We waren thuis met zes kinderen”, vertelt Rients. “Drie van mijn broers en mijn vader waren schilder. Ik was 17 jaar toen ik van de LTS kwam, maar ik had het niveau van een 12-jarige die totaal niet nadacht. Dus ging ik werken in het bedrijf waar mijn vader en broers ook werkten.” Na 12,5 jaar stopte het schildersbedrijf en kreeg Rients een baan aangeboden bij een timmerbedrijf. “Ze leerden me daar schuifpuien en erkers maken. In het begin vond ik het stoer om zelf zo’n grote erker te bouwen en af te lakken. Maar voor je het weet, is er weer 13 jaar voorbij en al die tijd knaagde er iets. Collega’s konden avonden enthousiast praten over hoe ze een kozijn gemaakt hadden, dat had ik totaal niet. Ik dacht: ik ben wel een bouwvakker, maar ik voel me geen bouwvakker.”
Geduld
Op een gegeven moment ging Rients in het dorp helpen op clubavonden voor jongeren van 12 tot 16 jaar. Mensen zeiden tegen mij: ‘Jij kunt zo goed met die jongeren overweg, daar moet je iets mee doen.’ Ook als er een leerling in de werkplaats was, riepen ze mij erbij. Ik was de enige met het geduld om tien keer iets uit te leggen. Ik had altijd begrip voor die jongens want ik was zelf vroeger ook geen hoogvlieger.”
"Vanuit 160 aanmeldingen zijn 25 mensen gekozen en daar zat ik bij."
Grote stap
Een overstap naar de zorg lonkte, maar die verandering is groot. “Je moet weer een opleiding volgen en hebt een paar jaar geen inkomen. Ik durfde het niet aan om mijn veiligheid op te geven. Tot ik hoorde over een traject voor zij-instromers van ROC Friese Poort en Alliade voor Persoonlijk Begeleider Gehandicaptenzorg. Ik heb mezelf een hele dikke schop onder de kont gegeven en ben naar de informatieavond gegaan. Waar ik een klein clubje vrouwen had verwacht, zaten zeker 100 mensen waaronder veel mannen. Ook van die stoere met tattoos. Het aanbod was precies wat ik zocht: 2,5 jaar een gratis opleiding, een contract en meteen betaald werk. Ik vond het nog wel een drempel dat het een mbo 4-opleiding is. Maar ik slaagde voor de capaciteitentests en het assessment, dus dat gaf me vertrouwen. Vanuit 160 aanmeldingen zijn 25 mensen gekozen en daar zat ik bij. Zo begon ik vorig jaar - op mijn 42e jaar - aan deze opleiding.”
"Ik heb doorgezet en nu blijkt dat ik het gewoon kan. Dat heeft me veel zekerder gemaakt en zelfvertrouwen gegeven.”
Zelfvertrouwen
De opleiding leek in niets op het schoolse beeld dat Rients in zijn hoofd had van vroeger. “Het is 24 uur werken, 6 uur naar school en ongeveer 10 uur zelfstudie. Je moet zelf veel uitzoeken op de computer. Dat was voor mij heel spannend, want ik kon nog geen mailtje versturen. Gelukkig kon mijn vrouw me helpen en je kunt altijd bij de docenten of SLB’ers terecht. Toch heb ik een paar keer op het punt gestaan om die laptop tegen de muur te smijten. Alles was nieuw voor me. Ik had 25 jaar stilgestaan in een veilige wereld, waarin ik niet werd uitgedaagd. Maar ik heb doorgezet en nu blijkt dat ik het gewoon kan. Dat heeft me veel zekerder gemaakt en zelfvertrouwen gegeven.”
Helpen
Daarin speelt mee dat het vanaf dag één goed gaat op het werk. “Dit werk past mij als een jas en de collega’s zijn blij met mij. Dat geeft een goed gevoel. Ik zit nu op een school van Talant met een groep autistische jongens van 6 tot 12 jaar, waarvan vier geen spraak hebben. Ik help ze met structuur en de communicatie. Het geeft veel voldoening om te zien hoe ze kleine stapjes vooruitzetten. Vooral bij de jeugd is het zo mooi want wat je ze nu leert, daar hebben ze hun leven lang iets aan.”
Energie
Ook thuis is Rients leven veranderd. “Als ik terugkwam uit de bouw was ik kapot en ging ik op de bank liggen. Nu ben ik degene die avonden enthousiast over zijn werk kan vertellen. En ik heb nog genoeg energie om iets leuks te doen met de kinderen. Ik ben zeker een leukere vader geworden. Soms denk ik weleens: had ik deze stap maar eerder gezet. Toch heeft de bouw me ook gevormd tot wie ik ben. Als hier iets op het werk gebeurt, ben ik niet snel over mijn toeren. Dus eigenlijk is de timing perfect. Dit was de beste keuze ooit!”